สิ่งดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้น

ว่างเว้นจากการเขียน Blog ไปนานหลายเดือน
ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะคิดเรื่องที่เขียนไม่ออก
แต่ก็ลืมไปว่า เรื่องราวในแต่ละวันนี่แหละ
เรื่องราวที่ประสบพบเจอ
เรื่องราวที่ผ่านหมุนเวียนเข้ามาในชีวิต
และเรื่องราวของใครต่อใคร รวมทั้งตัวเราเอง
หยิบยกมาเล่าเลยละกัน ง่ายดี ๆ 555

ตั้งแต่ได้เป็นพรีเซนเตอร์
"7 สี ปันรักให้โลก"
งานส่วนหนึ่งก็เพิ่มขึ้น
เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดีมาก ๆ
มีหลายอย่างที่น่าจดจำ
ให้ได้ทดลองทำ
ให้ตัวดำ คล้ำ
ให้น่าขำ ปนฮา

แน่นอนว่างานแต่ละครั้ง
ไม่เก็บขยะ ก็ไปปลูกป่า
เป็นงานกลางแจ้งทั้งนั้น

นี่ยังไม่นับรวม 7 สีช่วยชาวบ้าน
ที่ไปมาหลายที่...
ทั้งสุราษฎร์ธานี นครศรีธรรมราช
แพร่ นครสวรรค์

ตัวดำไม่เป็นไร แต่อย่าตกใจ
เวลาเห็นเหงื่อผมเยอะ ๆ นะครับ
555++
เพราะมันจะไหลเหมือนเปิดก๊อกน้ำทิ้งไว้
ยังไงยังงั้นเลยแหละครับ

การเป็นคนขี้ร้อนของผม
บางทีก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิด
และน่ารำคาญ
อากาศร้อนนิดเดียวเหงื่อก็ไหลเป็นทาง

และการเป็นคนขี้หนาวของผม
บางทีก็ทำให้ผมไม่เข้าใจร่างกายเหมือนกัน 555++

อาการขี้หนาวนี่คนละอย่างกับขี้เหงานะครับ
ขี้หนาว ห่มผ้าแป้บเดียวก็หาย
แต่ขี้เหงานี่ เป็นบ่อย...
บางทีอยู่กับคนหมู่มาก อารมณ์ติสมันก็มาเอง
อยากจะเหงาซะงั้น
ขี้เหงา ห่มผ้าคงไม่หาย
ห่มกายก็..คงไม่ดีมั้ง :)

เอาเป็นว่าผมเป็นคนขี้หนาว และขี้ร้อน
ร้อนแป้บเดียวเปิดแอร์ก็หนาว
ปิดแอร์แป้บเดียวก็ร้อน
อืม...ชีวิตตัวเองยังเข้าใจยาก
แล้วจะไปเข้าใจชีวิตใครได้นะ

พรีเซนเตอร์ 7 สีปันรักให้โลก
จะว่าเป็นงานง่าย ๆ ก็ง่าย
จะว่ายากก็ยาก
ง่ายตรงที่เรารู้อยู่แล้วว่า
การช่วยกันลดโลกร้อนมันทำได้อย่างไรบ้าง

แต่มันยาก ตรงที่เราจะไปเปลี่ยนความเคยชินคนอื่น
และความเคยชินของตัวเองยังไงได้

บางขณะก็เหมือนจะยืนตะโกนอยู่ฝ่ายเดียว
รักษ์โลกนะครับ รักษ์โลกนะครับ
คนฟังก็ฟังไปสิครับ อาจจะมีคำถามย้อนกลับมาว่า..
รักษ์โลกแล้วไง???

บางทีก็หงุดหงิดขัดใจกับคนรอบข้าง
ใช้กระดาษหลายแผ่นก็โดนตอกหน้าว่า
**เป็นพรีเซนเตอร์ประสาอะไร ใช้กระดาษหลายแผ่น???

เป็นคนขี้ร้อน ใช้ทิชชู่เยอะกว่าชาวบ้านชาวช่อง
โดนว่าอีก...
**นี่เป็นพรีเซนเตอร์รักษ์โลกไม่ใช่เหรอ ใช้ทิชชู่ยังกะผลิตได้เอง???

กินข้าวเหลือ
โดนอีกกกก...
เป็นพรีเซนเตอร์แล้วกินข้าวเหลือได้ยังไง???

ถึงเวลานอน อากาศร้อน เปิดแอร์สักแป้บ (เพราะเดี๋ยวก็หนาว)
ไม่วายโดนตอกอีกกกก...
**อืม เป็นพรีเซนเตอร์ปักรักให้โลกไม่ใช่เหรอ เปิดแอร์ทำไม???

นี่แหละครับ ความทุกข์ใจของคนเป็นพรีเซนเตอร์
ถ้าผมต้องหายใจเข้าเป็นรักษ์โลก
หายใจออกเป็นรักษ์โลก
คนคงไม่อยากอยู่ใกล้ผมแน่ ๆ

แต่ขอเถอะครับ ถ้าทำอะไรที่มันเกิน ๆ ไปบ้าง
ก็อย่ากระแนะกระแหนว่าเป็นพรีเซนเตอร์ที่ไม่ได้เรื่องเลย

ก็นี่แหละครับ นิสัยคนเรามันเปลี่ยนได้ยาก
แต่ก็ใช่ผมจะไม่ปรับลดนะ

จากที่ใช้กระดาษหลายแผ่น ผมก็มาส่งเมลแทน
(ใครไม่เปิดเมล ถือว่าคุณไม่ใส่ใจ
...แต่ก็นะ ขนาดปริ้นท์ใส่กระดาษให้ ยังไม่ยอมอ่านเล้ยยย)

ทิชชู่ใช้น้อยลง
(ใช้ผ้าเช็ดหน้าแทน)

ข้าว พยายามกินให้หมด
(หรือไม่ก็กินชาบูแทน ไม่มีข้าวให้กวนใจ 55++)

แอร์ เปิดแป้บเดียว
(เปิดไม่กี่นาทีก็หนาว อีกอย่างเปิดนานเปลืองไฟ 555++)

อ่ะเริ่มไปไกล กลับมา อารมณ์มันปรี้ด ๆ
พอนึกถึงคำพูดที่เค้าชอบพูดว่า 5555

ถึงแม้...
ความพยายามเรื่องช่วยกันลดโลกร้อน
จะดูเป็นจุดเล็ก ๆ และบางขณะดูไร้ค่า
ดูเปล่าประโยชน์ในสายตาของใคร ๆ
แต่ผมก็ภูมิใจนะครับกับหน้าที่นี้

ได้ไปทำอะไรหลายอย่าง
เป็นประสบการณ์ชีวิตที่ดี
ทั้งร้องเพลง (ที่เหน็ดเหนื่อยกับการเข้าห้องอัดมาก)
ทั้งถ่ายเอ็มวี (ใช้เวลาตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึง 5 ทุ่ม)
(คาดว่าน่าจะออกอากาศกลางเดือนกันยายนนี้)
ทั้งสัมภาษณ์ในหนังสือพิมพ์ นิตยสาร
(ที่พอหนังสือออกก็บ้าเห่อไปหาซื้อ 555++)
ทั้งถ่ายทำสารคดี (ไปถ่ายอาทิตย์หน้าครับ)

ยังไงก็ฝากให้ช่วยกันลดโลกร้อนนะครับ อิอิอิ

7 สีช่วยชาวบ้าน
เหน็ดเหนื่อยบนความสุข ของทั้งผู้ให้ และผู้รับ

การได้เข้าไปหยิบยื่นให้ความช่วยเหลือ
คนที่กำลังเดือดร้อนอยู่
ได้เห็นแววตามองกลับมา
เมื่อมือของเรายื่นไปหา
แววตาที่มากกว่าคำว่า "ขอบคุณ"
มันจุกอยู่ในอกเหมือนกันนะครับ

คราวที่ไปสุราษฎร์ธานี และนครศรีธรรมราช
พี่เจ้าของบ้านที่เราไปส่งมอบบ้านให้
(หลังจากที่โดนพายุกับน้ำท่วม)
เค้าทำกับข้าว
น่าจะเป็นขนมจีนน้ำยาใต้ ไว้ให้พวกเราได้กินกัน
แต่ว่าจะส่งมอบบ้าน ทำพิธีและถ่ายทำเสร็จ
ก็ล่วงเลยเวลาที่ต้องไปที่อื่นต่อ

พี่เค้ามาย้ำอยู่หลายรอบว่า
"พี่ ๆ อย่าลืมมากินข้าวกันนะ ผมทำไว้ให้แล้ว"
แต่พอทีมงานเรียกขึ้นรถตู้ เพื่อไปต่อ
เราแทบจะไม่มีเวลาร่ำลากันเพราะรีบจัด
แอบเห็นพี่เจ้าของบ้านตาแดง ๆ
โบกมือลา ไล่หลัง ตอนรถตู้เคลื่อนออกไป

ใครซักคนบนรถตู้พูดขึ้นมาว่า
"พี่เค้าร้องไห้ด้วยแหละ เสียใจที่เราไม่ทันได้กินข้าว ที่ทำไว้ให้"
เข้าใจความรู้สึกของพี่เค้าเลยแหละครับ
ใครซักคนที่มาหยิบยื่นที่อยู่ให้
ตอนที่ไม่เหลือที่ซุกหัวนอน
ถ้ามีโอกาส..เราคงอยากจะขอบคุณเค้า...เป็นล้าน ๆ ครั้ง

คิดในใจว่า ถ้าได้กินน้ำยาจานนั้นซักคำ
เค้าคงจะดีใจนะ อร่อยหรือไม่อร่อย
ผมก็จะบอกว่าอร่อยสุด ๆ ครับ :)

ความประทับใจเกิดขึ้นหลายครั้งจากการไปช่วยชาวบ้าน
นั่นจึงทำให้ผมไม่ลังเลใจ ที่ออกไปช่วยเหลือทุกครั้ง

คราวที่ไปจ.แพร่
ภารกิจคือต้องนั่งฮ.ดูสถานการณ์น้ำ
ทั้งฮิวอี้ ทั้งแบล็คฮอว์ค ทั้งเบลล์ 212 ตกมาหมดแล้ว
และดูเหมือนเฮลิคอปเตอร์ จะเป็นที่ขยาดของทุกคน

ก่อนขึ้นฮ.ไหว้เจ้าที่เจ้าทางหลายรอบ
ไหว้ฮ.ทั้งก่อนขึ้นและตอนนั่ง
แต่แปลก ที่พอฮ.ยกตัวขึ้น เหมือนเล่นรถไฟเหาะ
มันน่ากลัวน้อยกว่า และก็ไม่กลัวเลย

หลายคนก็แซว
หน้าซีด ปากสั่น ตัวเกร็ง
แต่ก็ไม่เป็นไรครับ เพราะครั้งนี้
ถือเป็นประสบการณ์ที่ดี ที่บางคนอาจจะไม่เคยได้สัมผัส

ล่าสุดไปช่วยชาวบ้านที่ อ.ชุมแสง นครสวรรค์
ต้องนั่งเรือล่องไปตามแม่น้ำ ในขณะที่น้ำท่วมสูง
เราได้เห็นความเดือดร้อนของเกษตรกร
ไร่ข้าวโพดที่จมอยู่ใต้น้ำ เงินทุนก้อนใหญ่
ที่บางทีอาจจะเหลือแค่ก้อนเดียว ก้อนสุดท้าย
ถูกน้ำพัดพาไปจนหมดสิ้น

ถึงแม้ในถุงยังชีพที่เราไปมอบให้
จะมีมาม่าอยู่แพ็คนึง ข้าวสารถุงนึง
ปลากระป๋องไม่กี่กระป๋อง
น้ำแพค็เล็ก ๆ
อาจจะไม่เพียงพอกับคนในครอบครัว
เราอยากจะแจกให้คนละเป็นสิบ ๆ ชุด
แต่อย่างน้อยผมว่า...
อาจจะพอช่วยบรรเทาความเดือดร้อนให้เค้าได้บ้าง

สิ่งดี ๆ กำลังจะเกิดขึ้น
ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นสิ่งดีไหม
แต่ผมคิดเสมอว่า...
สิ่งไหนที่ได้ทำ ถือเป็นสิ่งที่ดีทั้งนั้น

รอติดตามสิ่งดี ๆ ได้เร็ว ๆ นี้ครับ