หัวใจของคนเราไม่เคยหยุดพักเลยนะครับ
มันเต้นวินาทีต่อวินาที
เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่หัวใจหยุดเต้น
ผมว่ามันคงไม่ดีแน่
เวลาที่หัวใจมันเต้นปกติ
ชีวิตของคนเราก็ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ
วันนั้นทั้งวัน อาจจะราบรื่น ไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น
ไม่มีปัญหาอุปสรรคให้ต้องลุ้น หรือแก้ไข
แต่เคยคิดกันบ้างไหมครับ
เมื่อไหร่...ที่หัวใจเต้นแรง
วันนั้นจะเป็นเรื่องราวให้เราจดจำได้อีกนานเท่านาน
บางคนอาจจะเคยใจเต้นแรงตั้งแต่ตอน
อนุบาล ประถม
มัธยม มหาวิทยาลัย
เพราะไม่แน่ คุณอาจจะเจอใครซักคนที่เป็นรักแรก
การได้เห็นหน้าคนคนนั้นโดยบังเอิญ
หรือการได้สบตากันเพียงแค่ชั่ววินาที
หัวใจจะหยุดเต้นไปสองสามวิ.
แล้วหลังจากนั้นจะเต้นแรง รัว จนฟังไม่เป็นจังหวะ
บางคนเหงื่อออกจนมือชุ่ม
หรือบางคน อาจจะลงลืมสติไปชั่ววูบ
รักแรกของผมน่ะเหรอครับ
คิดไม่ออกเหมือนกัน
ว่าหัวใจเต้นแรงเมื่อตอนไหน
ตอนม.ปลาย
จับพลัดจับผลูไปแข่งขันพิมพ์ดีดระดับจังหวัด
ฝึกซ้อมกับอาจารย์สอนพิมพ์ดีดอยู่นานหลายเทอม
ในขณะอยู่ในห้องแข่งพิมพ์ดีด
เมื่อเสียงนกหวีดเป่าให้เริ่มพิมพ์แข่ง
หัวใจผมเต้นเร็วและรัวกว่านิ้วที่สัมผัสลงแป้นพิมพ์
ในขณะที่เสียงรอบด้านดังอื้ออึงไปหมด
เสียงหัวใจของผมก็เต้นรัวตุบตุบตุบ ๆ
นั่นเป็นเวทีแรก ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า
หัวใจผมจะเต้นแรงไปไหน
เมื่อต้องทำหน้าที่พิธีกร หรือวีเจ
ก่อนเข้ารายการ หรือต้องเริ่มงาน
หัวใจผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
และถึงแม้จะทำงานนี้มาหลายครั้งแล้วก็ตาม
หัวใจจากที่เคยเต้นแบบเงียบสงบ
ก็กลับรัวละเลง ยังกะเสียงกลอง
และเมื่อทำงานชิ้นนั้นจบ
ผมก็มานั่งคิดว่า ทำไมต้องใจเต้นแรงขนาดนั้นด้วย
การที่หัวใจของเรายังเต้น
บ่งบอกว่าเรายังมีชีวิตอยู่
และชีวิตยังต้องเจอเรื่องราวอีกมาก
การที่หัวใจเราเต้นแรง
บ่งบอกว่าชีวิตนี้ยังมีสีสัน
และชีวิตยังต้องเจออีกหลายสี
หัวใจผมเต้นแรงทุกครั้งที่อ่านข่าว
ไม่ว่าจะเป็นข่าวตอนไหนก็ตาม
และทุกครั้งหัวใจจะเต้นแรง
จนแทบจะทะลุออกมาออกจากอก
ถ้าหากมีเรื่องวัดระดับความแรงการเต้นของหัวใจตอนนั้น
มันคงเต้นดังไปไกลหลายไมล์
ถึงจะพยายามระงับสติ
แต่ใจผมก็ยังเต้นแรงอยู่ดี
หัวใจเต้นแรง กับหัวใจพองโต
คงเหมาะสำหรับคนที่เจอใครซักคนที่คิดว่าใช่
เพื่อนคนนึงบอกผมว่า
ชีวิตคู่ที่ผ่านมา หัวใจห่อเหี่ยวมาก
แต่เมื่อไม่นาน ก็เจอคนคนนึง
คนที่ทำให้ใจเต้น และหัวใจพองโตทุกครั้งที่เจอหน้า
แต่ผมก็บอกไปว่า หัวใจพองโตได้ มันก็แฟบได้
ให้หัวใจพองโตแค่พอดี อย่าให้ถึงจุดที่มันโตจนระเบิด
เพราะเมื่อไหร่ที่มันระเบิด จะเจ็บปวดอย่างที่สุด
แล้วหลังจากนั้น มันจะแฟบ จนแทบจะไม่พองขึ้นมาได้อีก
ผมเคยแอบเขียนโน้ตไปแปะหน้าคอมคนคนนึงอยู่บ่อย ๆ
หัวใจผมเต้นแรงทุกครั้งที่ทำแบบนี้
ตอนเย็นผมจะคอยดูว่า คนในออฟฟิศออกไปหมดหรือยัง
ในขณะที่มือก็เขียนข้อความ ด้วยความสั่นเทา
แต่ใจผมเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเดินไปที่โต๊ะคนคนนั้น
ถ้าขณะที่กำลังแปะโน้ตลงไป แล้วมีใครมาเห็น
ความคงแตก
นั่นแหละ ยิ่งเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจให้หนักขึ้น
แต่การเต้นของหัวใจของผม
ก็เป็นการเต้นบนรอยยิ้มแห่งความสุข
เพราะเมื่อเราได้เห็นข้อความตอบกลับบนโน้ตที่แปะอยู่
หัวใจก็เพิ่มจังหวะขึ้น จนบอกไม่ถูกว่าเป็นจังหวะอะไร
เพราะไม่อย่างนั้น
คงไม่มีเพลงจังหวะหัวใจของบี้ออกมาหรอกใช่ไหมครับ :)
ครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมไปทำงานพิธีกรช่วงสงกรานต์
ผ่านประสบการณ์อันน่ากลัวมาได้ และรอดอย่างหวุดหวิด
ช่วงเมษายน สงกรานต์พอดี
เป็นอีเว้นท์อยู่กลางแจ้ง
จู่ ๆ ลมก็พัดแรง ฝนเหมือนจะตกหนัก
ฉากเวทีไม้สูงท่วมหัวโดนลมพัดล้มลงบนเวที
โชคดีที่ผมยืนห่างจากระยะที่เวทีล้มลงพอดิบพอดี
แขนถลอกนิดหน่อย
แต่ไม่อยากนึกสภาพว่า เวทีใหญ่ ๆ กว้างยาวไม่รู้กี่เมตร
ที่ล้มครืนลงมาทับเรา คงแบนแต๊ดแต๋
ครั้งนั้น หัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะเป็นลม
นึกได้อีกทีก็คือต้องวิ่งหาที่กำบัง
เพราะทุกอย่างปลิวว่อนไปหมด
หัวใจเต้นแรงแบบนี้ ผมว่าไม่ดีซักเท่าไหร่แน่
แต่ก็จดจำมาได้จนถึงทุกวันนี้
